Vanmorgen gebeurde er iets geks.
Ik werd wakker, rekte me uit en dacht: Heerlijk, het is zaterdag.
Ik liep in alle rust naar het toilet, deed mijn ding, en dacht: Mijn man is vast al koffie aan het zetten, want het bed naast mij was al leeg. Je kent dat gevoel wel, van die lome ochtend waarin niets hoeft.
Maar toen ik beneden kwam… was het stil.
Geen koffie, geen man, geen weekend.
Het was vrijdag.
Een gewone werkdag. En ik stond daar met mijn hoofd in de weekendstand en mijn lijf in de zenmodus, terwijl de wereld om me heen gewoon doordraaide.
Van intentie naar actie ....... of toch niet?
Het mooie was: ik had mezelf de vorige dag juist voorgenomen om het rustiger aan te doen. Geen volle agenda, geen gejaag. Gewoon: adem, voel, kies.
Maar ja… toen kwam er een berichtje binnen van mijn businessbuddy. Of ik even mee wilde denken over haar website.
En ik voelde het meteen: Oei, dit is zo’n moment. Zo’n valkuilmoment.
Een split second dacht ik: “Oké, schouders eronder. Even snel dan. Ik doe het wel.”
Maar ineens voelde ik heel bewust: Nee. Dit is niet het juiste moment. Mijn lijf is ergens anders. Ik heb zelf iets nodig vandaag.
Vond ik het lastig?
Hell yes. Natuurlijk is dat lastig!
De pleaser in mij stond al in de startblokken. De gedreven ondernemer wilde natuurlijk niet onprofessioneel lijken.
- “Wat als ik hiermee iemand over de pis maak?”
- “Wat als ze denken dat ik nooit tijd voor ze heb, of nooit mijn afspraken nakom?”
Maar weet je? Als iemand geen respect heeft voor mijn grenzen… dan zegt dat vooral iets over hun grenzen. Niet over mijn waarde.
En eerlijk? Die mensen wil ik helemaal niet meer om me heen hebben.
Je hoofd is altijd op zoek naar ‘wat hoort’ – je lijf weet wat jij nodig hebt
Wat ik vandaag dus weer even besefte, is dit:
Je lijf is altijd in het nu. Je hoofd zit ergens tussen gisteren en morgen en meestal ook nog ergens tussen plicht en prestatie.
Maar je lichaam?
Dat fluistert zachtjes wat jij nodig hebt.
Het is aan ons om te leren luisteren. Te voelen wanneer je écht op de rem moet. Niet pas als je instort, maar op het moment dat je nog kunt bijsturen. Als je nog kunt kiezen.
Grenzen stellen is geen “nee” tegen een ander. Het is een “ja” tegen jezelf.
Dat is soms hard, ongemakkelijk en vaak enorm spannend.
Maar het is ook helend en bijzonder fijn.
Want elke keer dat jij kiest voor jezelf, bouw je aan vertrouwen, aan veiligheid en aan zelfrespect.
En als je dat vaker wilt doen – als je dat ook in jouw leven wilt toepassen – dan nodig ik je uit voor iets bijzonders.
